EPICEDION IN Dorislaüm.
DUm Funus,
Dorslaë, tuum moestissima plorat
Anglia, Lugubres hos dedit ore sonos;
Externus Genere, Heu, meus es jam Sanguine Civis.
Antè Fide fueras, & Probitate meus;
Antè mihi charus per tanta negotia servus,
Nunc Libertatis Victima prima meae.
Oh urinam, noster genitus! Natalibus essem
F
[...]l
[...]x, et Tellus invidiosa tuis.
Sed quid ago? ipsa Europa suum te jactat Alumnum;
Et queritur tibi jam vix superesse Parem.
Quis Legum Interpres melior? quis doctior Arte?
Quis Graio, Ausonio quis magis ore potens?
Quis prior Ingenio? quo pectore tanta Vetustas
Condita? vel cunctis gratior inde fluens?
Heu, quantum interiit, jugulavit more nefando
Cùm Grassatorum te scelerata Cohors?
Invidia cadis, & tam dirâ caede probatur
Quantus eras, Hosti quàm metuendus eras.
Haec,
Dorslaë, tene Solatia tristia mortis;
Et caedes titulos augeat ista tuos.
Major eras, quàm quem facie premat Hostis aperta;
Nec necis Authores noscere posse datum.
Te Larvata Cohors occultâ fraude peremit.
Sors saepe eximiis contigit ista viris.
Hoc fato magni
(que) Duces, Domini
(que) potentes
Intereunt; Reges hoc cecidere modo.
Sic tibi, quae vitam ornabat, clarissima Virtus,
Et voluit Mortem nobilitare tuam.
Quàm sunt mutatae Sortes! contraria Seclis
Exempla antiquis Secula nostra vident.
Judicio poenas solvit Rex magnus aperto:
At tu larvatâ Proditione peris.
Sic tristes nimiùm Lusus Fortuna paravit;
Sic probat Exemplis cuncta licere sibi;
Supplicium Privatorum dum Regibus Illa,
Dum vult Privatis Regia fata dare.