COgitanti mihispenumerò Ornatissime Domine, Suavissime Henrice, tum vestra erga me promerita, tum meum erga. Famliam Vestram omnem obsequium, & memoriâ repetenti tot annorum decursu confirmatum, tot officiorum religione jam olim abineun­te aetatulâ corroboratam clientelam, quique mihi tecum fuerit usus, quae interioris vitae consuetudo; non tam mirificum videri so­let, quod te nunc demum appellem, quam quod hactenus id non fecerim: imo illud longè mirificissimum. Nolo laudes parentis Tui, mei jam inde usque a parvulo Macenatis, fusius persequi, quae ejusmodi sunt, ut nunquam quicquam tam magnifice dici possit, quin& plura & majora s;upersint dicenda: quem Defensorem Respublica, quem Patronum literati, quem Fautorem piiomnes ita senserunt, ut nihil sibi tam promptum uspiam, ac paratum fuerit, quam fuit ejusce Herois opera, atque industria. Nolo comnemo­rare Patruos Tuos, magna apud Britannos, exterosque nomina, caeterosque qui Te ant affinitate, aut cognatione attingunt: Quo­ta pars laudis Tuae, est natalium claritas & amplitudo? Iis Tu animi dotibus praeditus es, tam eximia natura, tam excelso ingenio, tam exprompto judi­cio, (quibus accessit quicquid vel Tuum ipsius studium, atque diligentia, vel Patris hortatu praeceptisque conformata tribuere possit disciplina) ut Paren. tem Tuum, Maximum dicere nefas habeam, quia major est, quam sui expectationem commovit Filius. Noli putare me hoc auribus Tuis dare, minus ali­quanto loquor quàm sentio, vel etiam quam quod negari debeat veritati Decreveram justo munere, & concinnato volumine te adorare; sed exigui praedica­tionem temporis nactura videbatur musteorum poematum quantumvis congeries. Ecce Tibi itaque Hexastichon, scriptum pusillum mole, sed ad spem immor­talitatis elucubr itum: cui prefium facit & Author SANNAZARIVS, & ejusdem non parcus aeflimator, Senatus Venetus; Quae Civitas Encomisten hunc suum tanti fecit, ut aliis tum auctae, tum conservatae reipitblicae, huic illustratae ornat aeque urbis testimonium impertiverit. Quicquid porro Sanraza­lio suo acceptum ferunt Venetiae, quod certe maximum est, idomne, ita est ad speciem magnificum, ad laudem insigne, ad memoriam percune, ut minus non sit quod in Quirites contulerit Birchedus noster, qui hoc suo Elogio perfecit, ut non plus septenis collibus, quam Senis hisce carminibus sit in po­sterum debitura ROMA. Men istaec cautio erat, nequid de genio authorum delibaret illepida atque inscita versio: Illud praeterea consecutus videor, ut quocunque pertigerit duarum urbium toto orbe celeberrimarum fama, illuc quoque & vestrae Gentis gloria pervenire possit. Et quamdiu superfutura sunt haec fdicioris ingenii monumenta, Tuâ Parentisque Tui Augustissimâ Epigraphe commendata, tamdiu profecto mei erga te aemoris, benevolertiae, observantiae pignus habitura est praesens aetas, & Mnemosynon posteritas: eademque pagina & vestros praese feret titulos, meque iisdem literis config­natum perhibebit,