Philippo Bacono.

CAnta, decanta, modulare quan­tum libet; novi ego me intus, & in cute; utpote mihimet probè conscius quàm sim Lau­dibustuis [Page 2] impar: Nec de­mentabis me, Philippe, isthac tuâ dulci-molli­melleâ-blandulâ fistulâ. Attamen perge, & me to­tis laudum vehibus one­ra: sustinebo laetus ac lu­bens; ut scias merum tibi, & absolutum in me esse imperium; adeo ut udam me argillam formes pro libitu, tabulam (que) rasam signes quovis charactere, aut imagine. Ne (que) id so­lùm, ut egregiam facun­diae tuae vim, pusillum me magnifaciendo exprimas: [Page 3] sed ut ipse insuper habe­am quod imiter, nempe elimatam illam tuam ab­soluti viri ideam; cujus ad exemplar polire me mores (que) meos concinna­re queam. Verùm cave­sis interim, ne me tanti aestimes, ut divendi ne­queam, & si quando te mei ceperit satietas, ut ne­minem reperias empto­rem. Atqui ne reperias mihi quidem summopere in votis est: sic namque certus ero me tuum esse & vivere, nec per me stabit [Page 4] quò minus in aeternum sim

Philippo Bacono.

OBsecro te, Philippe, ne me ludos facias. Egone ut nuperas a te ac­ceptas literas, perpolitas adeò, adeò elegantes rap­tim in itinere, in hospitio, in obscuro pago conscrip­tas credā? Ludis, ludis me; nec navis mihi esse, aut cerebelli quicquam putes, credulus si fic statuam. [Page 5] Quinimo ego illas in ipso Musarum choro, dictante Apolline, ac amanuensi ipso Mercurio exaratas au­sim dicere, penè dejerare. At scio, scio quid moliris; & mihi in propatulo men­tis tuae sensus est, qui ver­borum involucris delites­cit. Tantundem namque valet, Cursim scripsi: In punctistitio profectionis, & equum conscendens fudi: ac si diceres, Apage cum isthâc tuâ dicacula balbu­tie: Silentium tibi in poste­rum indico, & impero. Et [Page 6] sanè, lectis semel tam ve­nusti floris literis; eisque carptim in transcursu Scriptis, quâ ego fronte ausim posthàc elumbem meam, ernerve mque im­peritiam effutire? Qui sudans licèt, & anhelus novercantes mihi Gratias lacessā; prodigus & labo­ris chartulas penicillo ad­umbrem, nihil quicquam tamen tuis, adeò facilè emanantibus adaequandū pando. Bona Suada, quàm arguta, nervosa, virilia om­nia in tuis scriptis? In [Page 7] meis quantae rugae? quan­ta syrmata? Contracto rerum peculio, id tu ex­primis, quod non dicis. Ego in cortice verborum haerens, non explicuisse me satis videor, cùm om­nia dixerim. Verùm enim verò, sint licèt vietae meae, & exsangues literae, hoc te tamen scire velim, Phi­lippe, non sic aenigma­ticè, & sub verborum um­braculis, silentium mihi impones. Oportet clarè & pro tuâ in me autho­ritate imperatoriè jubeas [Page 8] ne te literis ulteriùs lassē, Imò etiamsi jubeas, addu­bitem tamen, an in hoc unico imperium ruum non sim detrectaturus. Quî enim posfim non ad te scribere? Cùm isthoc agens, tecum veluti prae­sente, videor sermones so­ciare, curisque profligatis gaudia dilatare; & si quid animo pressiùs insi­det, indagante calamo ventilare. Quòd si ali­quando a te responsum fero, Dii boni! quàm brevi compendio doctior [Page 9] fio ac melior? Singulari paginâ, lineis perpaucis, modicis periodis, virtutes, scientias, disciplinas om­nes, in quibus scholae su­dant, ita sereno sensu ex­primis, ut magna illa mala (magni libri) obstreperâ suâ dicacitate, bonorū stu­dia minùs excolant, minùs faecundent, quàm una ex tuis, tam succinctis tam eruditis literis. Et tu mihi invidebis lumen de lumi­ne? aut ut faculam meam, ad facem tuā accendam? Injurius es si feceris. Quin [Page 10] potiùs scribenti mihi saepè rescribendo, fac ut è collisis literis ignescat in­dies tuus erga me, meus erga te amor, & affectus; perque radiorum politis­simae tuae eruditionis refle­ctionem, meum in bonas artes ardorem multiplica. Nec vereare ne plùs satis calescam, aut nimium tibi occupato facessam nego­tium: in tuâ nam (que) manu erit, effuso facundiae tuae rore excrescentem aestum edomare; & exorbitan­tis calami impetum pro [Page 11] tuo arbitratu moderari. Sum enim, Philippe, eo ipso modo quo esse me velis

Philippo Bacono.

INsiste, Philippe; & ad­versus haec terricula a­nimum mascula. Terri­cula, inquam, nam quos tu veluti Herculeam gen­tem, Gigantes (que) decuma­nos horres, manduci pla­ne sunt, & stramentitia [Page 12] mera farcimenta. Tuum­ne illud sublime pectus, legum nostrarum studia ob illaevigatam accedendi viam; inconcinnam re­rum methodum; & exo­ticum styli idioma expa­vescere? Dij ne faxint. Quin hebes, (uti nosti) & obtusus ille capito N. N. has quae te remorantur sa­lebras, pervicaci usus se­dulitate superavit. Et in careeribus tu fatiscis? ne­tentato semel stadio? Per­ge, perge; nec nudum te a decem talibus palaestritis [Page 13] (si assueveris modò) pr ae­verti posse spondeo. At (que) ipse insuper fidus comes a­dero; & quoties nimium in arenâ desudaveris, an­helanti tibi frigidam suf­fundam. Nempe compel­labo te crebris literis, ac sua­vitatibus, lu bentiis (que), lae­vigabo duram tibi, & a­speram hanc palaestrā. E­nitere igitur, Philippe for­titer; nec aequabilem mo­dò, meabilem (que) viam u­su reperies; sed facilem, perviam, & jucundam. Antecessores illos, eximios [Page 14] viros aemulare: Patruum tuum Franciscum Baco­num; Doddrigium, Co­cum, & novum exortum sidus Seldenum. Quòd si nescius municipalium legum gentis tuae perman­seris, in omnem vitam cae­cutiens palpitabis. Sub hâc, hâc caute dives auri vena effoditur: hinc rectâ ad Honoris templum itur; & his, aequissimis his, ac op­timis legibus stetit, stat (que) adhuc, & aeternū stabit (spe­ro) salus & gloria gentis Anglicanae. Verùm haec seri­ò; [Page 15] post-hac promissi me­mor exporrigam fron­tem, & suaviùs te accipi­am. At meministin', Phi­lippe? Gustus fit pitissan­do: pitissa modò paulu­lum, pauxillulum, & ex­timis labris liba Litelto num nostrum: post paucos menses gustabis scio; ac tandem hianti gulâ avidè degluties. Si dubitas, re­cipit in se & sponsor erit

PHILIPPO BACONO.

HEm! Siccine aufu­gissete, ô bone? Sic­cine extricassete, & retulis­se pedem? Te, qui abiens non satis officinas nobis literarum omnes occlusis se duxti, ni & insuper ani­mas, & corda tuorum sup pilasses clanculum? Te qui petulcus nimiâ Musa­rum indulgentiâ, satulla liberum pectus artium dulcore; nos dum misel­los, [Page 17] petrones, rupices op­primit marcor, & litera­rum caritas? Te, qui dis­cedens etiam aceto inter­dixti nobis, at (que) sale? Sic­cine, inquam, facinore hoc dapatico perpetrato te laterecredis? Ita mihi dij Deae (que) bona duint, non fe­ram; pepo, non homo si fecerim. Nullus enim de­sistā, quin te us (que) et us (que) Li­teltoniano insectabor ge­nio, donec adhamatas Mu­sas, nobis aut praesentiâ, aut scripto tuo restitutas vide­rim. Car Mon Maistre [Page 18] Litelton dit, qe chescun Iointenant est seisie de ceo qe il tient jointement per my et per tout. Ergo ieo di qe nous avons part en les Muses. Stratioticum (ita me Plow don ame [...]) argumentum, & luculentum, nec cessa­bo acriter urgere, ni ipse tu, aut tuae literae actutùm advolent. Interim ineam inducias, nec desinam es­se

PHILIPPO BACONO.

CUr inclementer dicis lepidis literis? cur in immerentem linguam in­iquus Censor, me Patro­no, me Dictatore? Quid illud tandem, aut quor­sum? Mihi lingua vix la­tialis est. Quasi Caesar, cae­so us (que) utero, literae dissicilli­mè prodeunt. Ah! enecas. Nusquam, nusquam non Latialis illa mei Philippi lingua est, nisi dum se [Page 20] vituperat, me laudat. Vah! execror, & nauteâ tetriùs quicquid est laudum olet, dùm tui, tui mei fiunt cum dispendio. Nec enim Cae­sari similes tuae literae, nisi in eo forsan, quod fortu­nam vehunt Caesaris; vin­cunt, imperant, domi­nantur. At quid rei tan­dem esse dicam, quod immerentem me delicias facis? immerentem me, quite oculitùs, & animi­tùs adamavi semper? Quid aliud enim illud, cùm evanidam illam lite­rarum [Page 21] mearum vappam, venerandam prae vetusta­te dixeris? Ah! abstine (per Deos, te oro, Deasque omnes quicquam in me audare, nisi quod verè, & intimè te amem; nisi, quòd verè & intimè a te amer. Haec mea est ambi­tio; hic mearum laudum apex; quo si fruar, non in­videbo Regibus, non Di­is ipsis. Tu, tacitum Mu­sarum mel, vale; et sis, quod esse te cupit, nempe omnium viventium feli­cissimus

Philippo Bacono.

OCunctatrices Horae! vos (que) Tempora lan­guidé collabentia! ut me mora vestra macerat, ma­ctat; cui impar sum feren­do, nec queo fugere. En hìc stipes sedeo, & ungues mordeo, & porcum ton­deo, & hircum mulgeo, & (heu! heu!) quis pati­ens dixerit? Tholosanum ^* lego O Tholosane [Page 23] duriter cubent ossa tua; quam non ijsti nobis cau­tum benè cum isthoc tuo longo-largo-denso-cras­so Heautontimorumeno Syntagmate? cui ut re­volvant ne duo quidem sufficiunt robusti bajuli. O portentum parturiens ca­put! nam crede mihi hoc non fuit librum edere, sed Elephantem, nec hoc est cerebrum tantùm, & inge­nium lectoris tui luxare, sedbrachia, crura, transtra, pluteos. Sub hoc onere per integrū ferè mensem, [Page 24] perdius, pernox gemui; nec repuerascens denuò Janus pater, lenius quic­quā aut mitius pollicetur. Etiam tu, Philippe, tu hoc nôsti, & negligis, nec scripto, nedum nuncio solaris miserum. Fac sal­tem te vivere, & salvere sciam: quod ubi intelle­xero, subibo laetus quem­vis fortunae jactum. Vale cordum Regule, & me­um tibi fidelissimum esse scito.

Philippo Bacono.

SAlve Aesculapi, Aescu­lapi salve. Aegro­tabam equidem, ut qui perditissimè: Et medi­corum choro nihil non tentanti, (incisâ venâ, hau­stis potionibus, devoratis catapotiis, adhibitis leni­mentis; absumpto deni (que) omni pharmacorum ge­nere) actum jam planè de Burrho tuo videbatur. At vide quàm sis mirus Ar­chiatrus; [Page 26] uni co tuo Recipe me sanâsti. Nā tuis semel acceptis literis, exilij èlecto potis vel ad luctam. Salve Aesculapi, Aesculapi salve.

Philippo Bacono.

DUo fuit amici. Quid ais? inquies, Fuit? O miserè non laesum mo­dò, sed detritum planè Prisciani caput. Corrige, corrige, & dic, Fuerunt, [Page 27] ni mavelis malè mulctari, & undi (que) spiculis Gram­maticorum obrui. Imò iterum, iterumque repeto, & audax dico, Fuit. Non ferunt, ais, regulae Gram­maticae. Fert tamen, aio, regula amicitiae: & con­gruè hoc a me dictum as­serent, qui quid sit verè, & unicè amare norunt. Sed age: fac tandem videam illos tuos formidabiles strigones, athleticos illos tuos Grammaticastros, a quibus dirum isthoc mihi suppliciū minitaris. Aede­pol [Page 28] nihil mali mihi ab illis metuo; quū caveant ipsi sibi a me potiùs, qui telis si me petant, eisdem petā & ipsos telis. Memine­rint velim, quid nobis pueris Grammaticam dis­centibus in exemplum de­derint; illud nimirùm e Terentio sumptum, A­mantium ir ae amoris Redin­tegratio est. Hem! irae est? nomen plurale verbo singulari junctum? O me salvum cui adstipulatur etiam ipsa Grammatica! Quid vetatigitur, quò mi­nùs [Page 29] duos verè amicos verbo singulari copulem, quibus unus animus, unus idemque affectus; qui (que) idem spirant, sperant, me­tuunt, volunt, nolunt. At­que hoc vel ideò maximè quòd amicitiae sic Gram­matica amicos necti, ac vinciri doceat. Eia, ut tu suaviter nugaris? inquies. Quasi peculiarem aliquā Grammaticam amici sibi obtineant. Scilicet peculi­arem, & a vulgari dissonā. En tibi specimen. Nullus eis Accusandi casus, aut [Page 30] Ablativus. Dubium genus non admittunt, imò exe­crantur, Comparationes omnes arcent. In verbis numerum pluralem res­puunt, contenti solo sin­gulari. Inter modos Im­perativus displicet. E tem­poribus praesens probant, uti & futurum: Praeteritū non nisi praesenti, aut fu­turo junctum. Imperfectū & plusquam perfectum damnant. Participiorum praecipuus apud eos usus. Supinorū nulla aestimatio. Adverbiorum quaedā non [Page 31] agnoscunt, ut dubitandi, negandi, disjungendi. In­terjectiones dedignantes, fastidientes, maledicentes horrent & fugiunt. Atque his poterā pariter syntaxin addere, & singillatim om­nia exemplis illustrare. At vereor nimius sim, & te quā par est, diutiùs morer. Audi tria verba. Sat illi­batè amicos loqui censeo, cùm quicquid, cor aut amor dictat, expromunt, verba sint licèt parùm diserta aut congrua. Et ita mecum te censere sentio. [Page 32] Nam tu es ego, Philippe, ego sum tu: & ero dum ero

Philippo Bacono.

NOn est quòd Del­phos eam, & ocula­tas Pythonissae manus pretio illinam, ut favens mihi e Tripode responsū accinat, quo noscā, quid de me meus Philippus censeat: an amare me pergat; an mor solito, [Page 33] laeta mihi omnia voveat & optet. Non enim cer­tior sim me vitam vivere, videre quod video, tan­gere quod tango, quàm quòd intimis tibi praecor­dijs charus haeream, nullis fortunae casibus unquam amovendus. Ettuitidem, Philippe, quid rerum gerit Burrhus; quî valet; & quo in loco res ipsius sitae, anxiè scio exquiris. Sci­licet vivo, sed ut mare, sedatâ tempestatetre, pida­tionis motu ad tempus fervet, ita animum meum [Page 34] praeteriti pavoris vibices etiamnum malè habent: eóque pejus, cùm futilem planè, & perridiculam formidinis causā cogito. Tu fi fcire aves, expro­mam, & quanto potero verborum compendio. Meministi, ut comitatus a te discesserim; nimirum barbatissimo, supercilio­sissimo, & hyperbolico illo Domino nostro Justi­tiario: illo Domino nostro Justitiario ad pacem, cui plenilunio coccyssat cere­brum, solstitio que aestivo [Page 35] decurrunt sinciput & oc­ciput. Quin illum Do­minum nostrum Justitia­rium cum coccyssante suo­cerebro, & sincipite, & occipite malè mulctet Ju­piter. Nam primo pro­fectionis die, tricessinum ab urbe lapidem emensi, & appetente vesperâ, in diversorium unà conces­simus. Ibi peractâ coenâ uterque nostrûm lassus ab itinere, lectum petijt. Erant autem in eodem cubiculo bini, sed longiùs semoti, quorum unum Dominus [Page 36] Justitiarius conscendit, alterū ego mihimet adap­to. Jam (que) noctis senium erat & ego altū dormiebā, cùm ecce diris, & vesanis subinde clamoribus exci­tor. Perij, perij. Hei mihi nullus sum. Ferte opem Cives. Perij, perij. Hos Dominus noster Justitia­rius immani voce▪ & horrendo strepitu edebat. Ego semisomnis, &, ob repentinū metū, sensibus penè orbus, electo exilio, vestes in terram devolutas conculco, & nimiâ festi­natione incautus matulā [Page 37] deturbo; quae caligas, & quicquid erat ornatûs re­liquum lotio perfudit. Dein caecâ noctis caligine viam manu palpans, scri­nia, scamna, sedilia, & quicquid erat intermediū, non sine cruento utriu (que) tibiae vulnere praecipito. Tandem Justitiari lectū pertingens, rogo, quid malum obtigit: jubeo bono sit animo; praestò me sibi adstare, operam, auxilium que, si quid opus esset, sedulò impensurum. At ille indesinenter, O me [Page 38] miserum! perditum! vi­ventium omnium perdi­tissimum! Dum (que) nullū facit clamitandi finem, famulos, hospitem, & om­nem demùm familiam exuscito. Accurrunt o­cyùs, & accensis lychnis, unà lectum Iustitiarij adi­mus. Qui totus sudore stillans, caepto more, imò multò jam vocalior, mise­randas voces ingeminabat. Hei mihi! perij. Nervi, artus, membra distrahun­tur-huntur-huntur. Opi­tulamini boni viri, oc-oc­occidi; [Page 39] funditùs, & radi­citùs occidi. Hanc ego Justitiarij rabiem diutiùs non ferens, Quin Pereas, inquam, per nos licebit, ni causam citiùs dixeris, cur suaviter nos soporatos tam ferali voce excitaue­ris. Dicam, dicam in­quit: Sed circumspicite per Deos, vos oro, ne quid hìc malorum adhuc late­at, non enim longiùs hinc abesse vereor. Imò nemo est, inquam, effare audact­er, quae te larvae agitant. Tum ille emissititijs oculis [Page 40] cuncta circumcirca lust­rans, & tandem ad me conversus, Nôsti, inquit, ut me commodè equus il­le meus scutulatus, obesu­lus, feroculus heri in hoc itinere gesserit. Novi, in­quam; quid tum postea? Illum ego, inquit, jam diu est, cupidè ambivi: scie­bam enim generosè satū, jubrnvulum, formâ scitu­lum, gressu mollem, pul­monibus, & membris in­tegrum. At vetulus, & ux­orius senex mihi vicinus, cujus tum erat, nullo pre­tio, [Page 41] nullis precibus adduci poterat, ut eum mihi ve­nundaret, causatus uxoris iram, quae illum equum oculis (utì dixit) habebat chariorem; nec si duplum numeraretur permissura tamen, ut alienus fieret. Sed—Malum! in­quam, siccine seminudos nos, & algu rigentes, anili isthâc de equo, & asino fa­bulâ hic detines? vale ut poteris; ego enim abeo. At ille manum prensans, Et tu m [...] deseris? inquit; in istoc deplorato vitae [Page 42] meae discrimine, & tu me deseris? Mane, mane ve­tantillum temporis; ego e­nim ni inter pellâsses, jam finieram. Lenitus his di­ctis, subsisto. Et ille ser­monis tramitem repetens, fari sic iterumcaepit. Quòd ego nullis, ne nummorum quidem illecebris extor­quere poteram, tandem fortuitus casus mihi ultrò obtulit. Vicinus ille me­us multipliciter obaeratus cùm Danista acriter insta­ret, ut mutuum solveret, & praesenti jam pecuniâ opus [Page 43] esset; in me fortè fortunâ incidens, ita infit. Tu sae­pius antehac equum me­um licitatus es: Is nunc venalis est, & si pretium olveris, tuus erit. Quanti, unquam, aestimas? Vicenis inquit libris. Hui! nimium est inquam; dabo sede­ [...]im. Quid multa? conve­nit inter nos, & numera­ [...]o pretio, tradidit mihi e­quum; cujus dorsum insi­ [...]ens, rectâ domum vehor. [...]t anicula, vicini uxor, u­ [...]i emancipatum equum,—Proh Jupiter! in­quam, [Page 44] adhuc de equo? quis mortalium pati [...]ns has ineptias ferat? At video quid rei est; pro ridiculo nos habes, igitur vale. Resta, inquit; per sacra omnia te adjuro, resta▪ nam de equo posthàc ne verbum quidem. Audi modò brevem, sed luctu­osam tragediae hujus meae catastrophen. His iterùm emollitus restito; & ille ita pergit. Anicula illa om­nium praestigiarum gnara & internecino odio per ci­ta, territare me spectris; in­terdiù, [Page 45] internoctu, domi, foris, ubi (que) misellū me magicis suis artibus infestare caepit. Et istâ ipsâ (Hei mi­hi) infaustissimâ nocte, dum fessus in cubili quie­tem quaero, diris imagini­bus obversata, atrocissi­mum, quod vel ira, vel vindicta faeminea excogi­tavit unquam, supplicium de me exegit. Experge­factus enim noctis sub concubio, totum hoc cu­biculum clarescere, & so­laribus veluti radiis illu­stre cerno. Perculsus rei [Page 46] miraculo, & ultro citro­ (que) oculos volvens, a ter­go mihi propinquam te­terrimam belluam (Me miserum!) squamosum, torosum, prodigiosum video Rhi-Rhi-Rhinoce­rotem. Quid? inquam; ain' verò Rhinocerotem? Imò, superos testor, in­quit, hypermōstrosissimū Rhinocerotem. Is dum fuga mihi in mente erat▪ facto citiùs, enormi illo & adunco cornu, quod in rostro exuberar, dexterum hunc hur [...]m hiulco [Page 47] vulnere adflixit, quicquid aut! carnis, aut ossis erat si­mul abradens; id (que) tam funesto cruciatu, ut cen­ties emori mallem, quàm cruciabiles istos dolores ampliùs perpeti. Et qui­dem nihil jam mihi mor­te prius, aut optabilius. Nam quorsū vivam mu­tulum cadaver? cui nec brachium hoc dexterum, nec dextera manus ulli usui sint futura posthac: Manus haec dextera, prae­sidium corporis, mentis index, & organorum or­ganum. [Page 48] At quid vos diu­tiùs moror? moriendum est, & propinquare mortis horā certus sentio. Quare ne herciscunda me mor­tuo velitatio inter meos oriatur, nepotem è fratre natu maximum vobis te­stibus haeredem meum ex asse nuncupo, & constituo. De Sepultura autem & ex­equiis—Mitte, mitte, inquam, de exequiis, quin priùs videamus lethale isthoc (si diis placet) vul­nus a Rhinocerote illo hy­permōstrosissimo tibi in­ditum. [Page 49] Imò, inquit, scru­tamini, si libet; sed pla­cidè vos obtestor: vereor enim ne vel minimi digi­torum tactum perferre va­leam. Tum ego, ad­moto lumine, indusium Justitiarii leniter subduco; inspicio, scrutor, & dili­genti oculo utrum (que) hu­merum, scapulas, spinam dorsi, & totum denique tergum perlustro; nec luxatum, aut noxiū quic­quam reperio, praeter unū, & illum quidem turgidū, ac bellè pastū pediculum. [Page 50] Quem digit is tollens, ma­num Justitiarii expando, & vermem reptilē palmae imponens, Eccum, in quā, squamosum, torosum, & prodigiosum tuum Rhi­nocerotem. Hìc Justiti­arius limis aliquandiu vermicellum obtuens, tan­dem exultante voce, Dii vostram fidem! inquit, pediculus est. Ah scele­sta, infamis, contemptibi­lis bestiola! tune potis tantos ciere metus turbi­nes? faxo audacula, ut poenas, quibus digna es, [Page 51] oppidò luas. Simul (que) cum dicto, Achillem referens, & veluti Hectorē macta­turus, misellum ver­mem duris, ac diris un­guibus contrivit. Mox magno hiatu actas formi­dines videns, & tanquam lepidè jam peractâ hâc fa­bulâ, nobis laetam noctem precatus, quieti se com­posuit, & caput strato condidit. Caeteri etiam qui adstabant effusi in risum, omnes demū cubitū iêre. At ego detestatus insulsū hoc Justitiarij scomma; [Page 52] nec parùm mihimetipfi infensus, quòd pueriliter adeò ludificari me sim passus, lectum repeto. Ibi nondum excusso recenti metu, & tibiarum noxam anxiè ferens, quod reliquū noctis insomnis egi. Qui­nimò postero etiam die, dum lotio infectas vestes famuli abluunt & expur­gant (nam mutatorias non attuleram) lecto me con­tinere, velim nolim, ada­ctus sum. Quid, tu jam? Philippe, rides? at ego rin­gor; & in hoc totus nunc [Page 53] sum, ut aliquid vindictae genus, Justitiario dignum excogitem. Tu adniten­ti opem praesta. Et praestabis scio, cùm mimi­neris, quis is est qui hoc a te impensè flagitat, nimi­rum ille ego

Philippo Bacono.

EXimam tande hunc tibi scrupulum; imò faxum hoc Tantaleum. [Page 54] Nempe ut causam no seas, cur tu me, egote, tam san­ctè, tam efflictim adama­res, adamarem invicem. Non-nos (ne quid erres) morum probitas, virtutis amor; non nos literarum studia; non ipse religion is cultus arcto hoc amicitiae vinculo innodarunt: sed—mane, mane, inquies; quid isthoc est quod audio? non probitas? non virtus? non ipsa religio, divinae illae animarum conciliatrices? Imò ne inhorrescas dicto; nequicquam, inquam, ho­rum. [Page 55] Antu; Philippe, nos solos probos? virtutis, li­terarum vindices? nos unicos religionis mysta­gogos autumas? om­nes nobiscum ortas bo­nas artes? no­biscum simul perituras? Hercle mille, mille sint, fa­tearis oportet, qui aequè, ac nos, etiam feliciùs for­san haec omnia excolunt, & excoluêre: nec tamen praeter te unum quisquam est, quocum vivere velim, quocum mori, aut cujus fato, fatum ita meum [Page 56] miscuerim totum, ut mihi secū prospera, adversa, laeta tristia, omnia sint commu­nia. Nam quamvis pro­bos piosque omnes amo, colo, veneror; non ideò universos intimis his ami­citiae nostrae penetralibus catervatim inserendos ar­bitror. Credendum plures fuisse in gente Israeliticâ bonos, probos, pios; at praeter Davidem neminē amavit Jonathas sicut ani­mam suam. In multos igitur Amor diffundi po­test; Amicitia paucorum [Page 57] est; imò duorum; imò unius: nam unus, & unū sunt (saltem videntur esse) qui amicitiam ritè colunt. At causam, inquies, iden­titatis hujus nostrae quam promiseras, nondum edis. Scilicet istùc ibam ac ne diutiùs te suspensum ha­beam, quicquid id sit in pauca conferam.

Flammam flammae si admoveas; si aquā aquae, illicò non coalescere mo­dò, sed confundi, & in unum idemque redigi vel lippis & tonsoribus notū [Page 58] est. Causam a Philosopho si scisciteris; homogenea haec esse, & ex partibus constare similaribus re­spondebit. Idē de amicitiâ hâc nostrâ dictum puta. Tua enim, meaque mens, Philippe, homogeneae sunt, & similares: at (que) ita a primordio efformatae, ut undiqueversū adaequatae sint, & uniformes. Inde factum est, ut primo in occursu, suopte impetu, nec ullis praeuiis illecebris, ultrò coaluerint. Nam ut in conjugio, ita in amici­tiâ, [Page 59] genius utriusque con­trahentis similes affectus illicit: caeterùm non quod praeclarum, aut egregium; sed quod aptum sibi; & accomodum, appetit, de­ligitq. Potest enim perse praeclarum esse, quod ta­men non sit aptum. Igitur eximias illas & sublimes animi tui dotes, quamvis veneror, & colo; meta­men tibi intimè & unicè devinxere genius, indoles, & ingenium; tota deni (que) illa mentis tuae compages, quae amussatim ita in me [Page 69] quadrant singula, ut in minutiis etiam rerum mi­nimis mihi tecum summa sympathia sit, & unanimi­tas: verbo dicam; Te unum mihi amicū planè reperi, [...]. At, mi Philippe, vin' verum fatear? non videor satis mihi, aut undique Faelix, si soli solos nos inter nos, & semotis arbitr is, mutuo hoc nostro affectuū nexu tacitè perfruamur. Quin velim insuper, ut ambitio­sè invicem amemus: hoc est, ut publicâ in hâc mun­discenâ [Page 68] ita amicitiae susti­neamus partes, ut nobis vel plaudant spectatores, vel invideant. Imò ut futuris etiam saeculis tui meique concordia in ex­emplo sit. Adeò ut si quando intimè charos, & potissimos amicos desig­nare posteri voluerint, te Philippe, & me nominent, fidae tanquam amicitiae summa exemplaria. At­que hoc ut effectum de­mus, tu tuum cornu strenue tueare, dum alte­rum faederis hujus nostri [Page 62] viriliter, & obfirmato ani­mo sustineat.

Philippo Bacono spasmo cynico laboranti.

PHilippe, mi Philippe; quì possum me ist­hoc piaculo expiare? aut quo libamine diluam ist­hoc scelus? isthoc? quòd nunc segnis scribam ve­cordes litoras, ubi advolare impigrum deceret magis. [Page 63] Quid? quòd parentes vi­giles & anxij curâ quòd proni amici operâ & con­silio: ergone meum om­nium, quos unquā dilexi dignissimum, oculissi­mum, iniquâ conflictari valetudine, me auditore tantùm & ope inutili? Nam quid dissimulem? Pridem illud infaustissi­mum auditū nobis, quòd te, nescio quis morbus, malis adfecisset modis sed non creditum, ne ab his quidem, qui nunciarunt; & a me omnium minimè. [Page 65] Nam praeterquam, quòd aegrè contra id quod max­imè cupiebam animū in­duxerim credere, visū est etiam iniquum Apollini, & Musis, id suspicari; ut scilicet illum perire, aut vel affligi sinerent, cui nascenti inexhaustos suos indulserunt the sauros om­nes. Sed cum a fratre re­duce, id confidentiùs ad firmatum, succubui, ah me misellulum! succubui & dolore excors, it a mecū Heu ludibria rerum mor­talium! verbo dicam, cha­rissime [Page 64] Philippe, nonid mentis est, ut segnitiem meam istis inficias irem; provoco enim ut mulctes tuo pro arbitrio; imò ad quamvis deposce poenam, dummodo nos adeas: & addo calcar: Dominus Gualterus Rawleigh, is sci­ticet Turris ergastulo de­tentus, ipsum se, cum tri­bus insuper aliis, hoc ipso an no, ab ejusdem morbi vinculo relaxa vit. Factum refero; quare advola si tui, & nostri cura est: & vale omnium quotquot sint [Page 64] juvenum nobilissime, quem flagranti siti indies expectat & expectabit

Philippo Bacono.

Philippo Bacono.

SAlvere me jubes: At (Ah Philippe) quî pos­sum? cùm aegrotare te ad­huc scribis, & mea a tuâ tota dependeat salus. Si igitur saluū me esse velis, cura ut tu itidem sis sal­vus. Aliàs nec salvere po­test, nec vult.

Philippo Bacono.

VIve mei memor, in­quis, nam moriēs te amo. Quid ais? moriens? quid? moriens? tune ut Phi­lippe moriaris? in istoc aetatis flore; Musarum in amplexibus; stipatus un­di (que) tot piorū precibus, ut tu moriaris? Dij meliora. Moriantur, si moriendum est, senes Acherontici, qui­bus ipsum vivere poena est, lenimen mori; qui desi­êre [Page 71] usui esse saeculo; qui­que sibi ut alijs impedi­mento sunt, & oneri. Mo­riantur stulti, insulsi, fatui, in contumeliam hominū, & ludibrium nati. Mori­antur improbi, scelesti, im­pij, pestes humani generis, naturae monstra. At meus Philippus, flos juventutis, probitatis germen, pietatis specimen, literarū gemma, vivat, vivat Nestorios an­nos; & post excultum a se virtutibus hoc aeuum, serus astra petat honore, & annis senex. Sed si te [Page 72] magnum Coeli depositnm Coelum denuo repetet; nec perennare ultrà terris fata sinent; dum mihi memo­riae, aut mentis quicquam superest, vivam tui me­mor; vivam Philippe, & moriar,

LECTORI.

PHilippus Baconus mortuus est. Esto, in­quies, quid hoc ad me? Imo ad te quis quis es. Philippus ille Baconus cla­ris ortus majoribus; ab­ineunte aetate sanctè insti­tutus; [Page 73] ad bonarū artium apicem provectus. Ado­lescens moribus niveus; virtute praestans; religioni parens. Cui Musae in pect­ore, in vulu Gratiae, in ore Suada. Cui vegetum cor­pus; mens vivida; aetas florida; Qui numen, ho­mines, seipsū novit. Quo nemo unquam sanctiùs amicitiam coluit. Philip­pus Baconus his adverlus mortem amuletis omni­bus instructus, mortuus est. Et tu immortalitem ut speres, gloriari quicquam [Page 74] ultrà potes? Ah! Lector, etiamsi potes, ne faxis ta­men; nam certè, certò cer­tiùs morieris. Si enim quisquam hominū capax fuisset immortalitatis, ru­tilans hoc sidus nunquam occidisset. Et verè ut sidus occidit Philippus, mox ra­diantiùs oriturus. Tu lect­or, magno hoc mortalita­tis exemplo doctus, sic vi­tam instrue, ut vixisse te nec pigeat, nec metuas mori; & fido amore, fidū amicum compara, qui te, ut ego hunc meum mor­tuum, [Page 75] servet superstitem. Nam nomen famamque mei, charissimi mei, & unicè chari Philippi, de­florescere, aut intercidere hominū è memoriâ nun­quam, nunquam vivus patiar. Sic statuit, nec per­fidus votum vouit

Ad D. Franciscum Baco­num Aturnatum Regis, Strena.

Hugoni Hollando Poetae ex­imio, & Graecarum lite­rarum peritissimo.

LItabimus cras Apol­lini, & Musis. Ita nobis vulgo rei literariae, & plebi visum. At infensis Gratiis id certum est fieri, ni Lubentiarum Arbiter tu adsis, & choreas ducas. Scilicet ut raptū te Phoe­bo, & entheata verba prae­cinentem invicem sequa­mur. Faueto igitur, Fon­tis Caballini Promicon­de: [Page 79] nam meum hunc la­rem, si tu adfueris vates, Delphicum suum credet Apollo Templum, & fa­vens dabit responsa votis. Ita rogat, qui te amat co­litque

N. N.

SCilicet non patimur, non, inquam, patimur ampliùs illudi nostrum tui desideriū. Quis enimpa­tiens sustineat amici us (que) & us (que) cunctabundi equu­leum? Quis toties lacta [...] [Page 80] vanâ spe? toties vota nuncupare irrita? Pergis tu tamen nos negligere, etiam indictâ causâ, nec quid tibi in morâ sit, dig­naris eloqui. At ariolus ego sum, ne tu sis insciens, qui conjectando rem om­nem expromam. Nempe uxoris des [...]it tumere uterus & te jam pulchrâ prole beavit patrem. Huic cu­nis vagienti assidere; & tripudiantes in ocellis pu­pos contemplar (que) & mol­liter roseas genas palpita­re; & coccyssanti invicem [Page 81] Dein millies, millies (que) os­cula labellis figere; & morsicare tenellos digi­tos; tum petulantem ad­movere mammae; lactis (que) saturae cantu ciere somnū. Ah meritò, meritò vali­dis his nexibus, his vin­culis adamantinis det ine­ris fateor. Nam quamvis rudes taedarū, & inexperti, & qui possunt non inep­tire patres, deliramen­ta haec, animisque mas­culis indigna reputent; ego contra, dulcibus ex nobis natis indulgere fas [Page 82] sapienti, nec indecorum censeo. Pergas igitur cha­râ ex matre dulcem fovere prolem, dum illis utris (que) ac tibi perenne gaudium, faustumque ominor & opto.

At quid agit, inquis, voluptas mea? meū cor­culum, deliciumque? Idem nimirū quod olim: nem­pe susurrat suo more, ut tota reboet vicinia. Dej­erat etiam athleticè, & ju­ramento, veluti sermon is condimento utitur. Etiam extremis pedum digitis [Page 83] sub nixus urbem obambu­lat: deligitque incedens hinc indè saxa prominen­tia, ne quâlabeculâ sor des­cat tibialium nitor. Ibi­uni & alteri lepido occur­sans combiboni, in proxi­mum deflectunt Oenopo­lium. Non illìc arcana imperij scrutari; non no­vos sacrorū ritus moliri; aut tetrica Philosophorū dogmata vexare; nihil illic tale machinari bellos homunculos vel tutò de­jeres. Quin bibitur, fu­migatur, lusitatur, ridetur [Page 84] affatim. Villum & hor­num vinū diris omnibus devovent; trimum requi­runt, vel si quid unctius, aut generosius. Et cùm jam tandem subducenda est ratio, exclamat tuus, Nemo hic vel obolum, ne quadrantem, per Deos pendet; ego hoc quic quid est, exolvam; dispeream ni fecero. Et aegrè tandem exoratur, ut quis symbolū suum apponat. Ita animo est regio, ut scis, seu planè imperatorio. Atque jam demùm ad hilaritatē po­tus, [Page 85] blaesulâ linguâ, at so­norâ semper, benè preca­tur festivis amiculis, & do­mum repit. Hìc si fortè (quod saepiùs contingit) malo suo genio occurrerit & in larvam inciderit, Tisiphonem nimirùm vicinam suam, Dii boni! quae salutandi? quae benè precandi formu­lae? Scurra, verbero, trifurcifer, ganeo, moe­chus, tenebrio, scelus. E contrà, Scropha, prostibu­lum, lena, diobolare scor­tum, quadrantaria, bara­thrum. [Page 86] Haec blandimenta mera sunt prae aliis quibus se inuicem honestant cog­nomentis. Vociferatur il­la, Dii me Deoeque omnes perdant, scelerū colluvies, ni ego tripode bulbum il­lum capitis pulchrè tibi pexum dedero. Intonat ille, Ah! Diis, homini­busque infensa! non de­sistes mala pestis, donec ego latrinam illam oris tui obturavero—sileo cae­tera ob aurium reverenti­am. Imo aliquando nec manibus temperatum est, [Page 87] & recrudescit rixa us (que) ad verbera.

At scin' quid est ulteri­us? Is novo jam titulo fun­gitur & nomine; ac apud nos nycticoramastix cluit. Id nominis ei obtigit, quod totos hos quatuor menses in hoc unicum su­daverit, ut Nycticoracis illius vicinae suae genus, Parentes, mores, totam deni (que) vitae fabulam, á cu­nis, & unguiculis propa­laret. Nec oleum perdidit vir mirè solers, & levipes. Ita namq strenuè circum­cursitando, [Page 88] rem omnē in dagavit ut prolixū jam in­dé catalogū, amplissimis scholijs, notis, ac animadu ersionibus criticis ab ipso auctore locupletatum af­fabrè confecerit, Et ab hoc tam eximio catalogo con­fecto, ut Nycticoramastix nuncupetur, communi omnium suffragio sanci­tum est. Illud ne te late­ret, his literis indicandum censui, ut illi de novo adepto nomine & titulo, scripto, aut verbo gratule­ris. Teterrimas autem si­multates [Page 89] inter ipsum, & Nebulonem Rat nuperri­mè ortas, quia jam de­mùm sopitae sunt, & invi­tem conglutinantur, mis­sas facio. Tu fac basilicè valeas, & si quid nôsti au­ribus nostris dignum, im­perti fidis sodalibus, qui [...]e plurimùm amant, at ne­mo veriùs quàm

D. Thomae Farnabio.

VIden' Domine hunc meum catulum? sa­gaculus [Page 90] is hercle est; & ut sua fert aetas apprimè odo rus: utpote cuinon paren­tem me esse solùm, sed in­dulgentem, & se impo­tenti curâ deperiri subo­let. Scilicet fateor inep­tire me hâc in parte; & e­quitâsse aliquando in a­rundine longâ, ut fecêre o­lim cordati patres, uti pa­rùm potentes adversus acri-molles hasce naturae illecebras. Igitur cùm per­tusum me dolium sentio, de obturandârimâ cogito, ne perfluam; nam sera ni­mis [Page 91] (uti nosti) parsimonia in fundo est. Dicam ex­planatiùs. Annus est, quòd hic latrunculus repullulā ­te pestis virus, domi apud me latitans, parùm discen­do, & strenuè lusitando tempus contriverit. Id fe­cit me crebrò absente, confidentiùs, impunitatē sperans, & meâ fretus in­dulgentiâ. Hinc obrepe­re sensim librorum taedi­um, & immodica ludendi sitis; adeòut adnitendum mihi quàm maturrimè censeo, ne altiùs radicem [Page 92] desidia figat; neve testam hanc adhuc recentem, noxius succus tingat, ae­grius forsan in posterum aut nullatenus liquore syn­ceriore imbuendam. Hac in re fidem tuam jam olim expertam, oratum venio, ut rudem hanc massulam cudas tuo pro libitu, sub incude duriore. Reperi­es ductilem spondeo; quā ­quam nec plumbeam ta­men; nam quod in ea pessimum, volatilis plus satis est, nec admodum fixa, utì vellem: caeterùm [Page 93] cusu minimè contumax, aut natura improba. Tu, vir eximie, si isthoc im­pensè mihi roganti effect­um dederis, ingrato non feceris, nec immerenti, sed amico tui studiosissi­mo, qualem se profitetur

Rescripsit vir Doctissimus.

QUem tu, vir claris­sime, pro jure ac do­minio tuo catulum impu­nè nuncupatū commen­das, ego germen nobile, [Page 94] aurū purū putū, fidei meae, quam a viro probatissimo probari gratulor mihi, gau dio (que) concreditum, eâ fide accipio, quā us (que) soluere, us (que) debere profiteor; fo­reque autumo, ut surculus iste tandē arbor factus, ut obrizum hoc aurū impe­ratoriâ tandem signatum, cusumque formâ, me tan­dem fide liberaverit; ne (que) te spefalsum, frustratum (que) habuerit. Rude utcun (que) etiam dum sit metallum, ductile tamen ingenium, & sequax ingenuus spon­det [Page 95] vultus, post sponsionē tuam; in quo rotabile il­lud, quod in fratre nimium erat, non vereor, quin fix­um, voto utrius (que) se sistat, respondeatque Mercuri­us probus. Ad quam op­eram non deerunt opera, cura, & amor illius, qui quantum in ipso est, de te, tui (que) similibus viris, opti­mè semper mereri studuit studebit (que) qui (que) nihil anti­quius aut in votis prius habuit, quàm ut votis tuis obvius procurrat, & velifi­cetur. Quae tamen ra [...]a [Page 96] faxit Deus Opt. Max. qui te sospitet. Ita optat

D. Thomae Coppin.

VArijs ac miris mo­dis me affecerunt li­teraetuae, Lutetiae Parisiorū datae. Summo me nam (que) gaudio perfuderunt, quòd sospitem te, & incolumē ex Italiâ elapsum testa­bantur: ex Italiâ, bello, pe­ste, fame, latrocinijs un­di (que) ferventi; ex Italiâ, haud ita pridem Orbis de­licio, terrarum gemma; [Page 97] nunc miseriarum, ac see­lerum scena. Ita nam (que) est (mi fili) nunquam, nun­quam hâc nostrâ aetate, Ita­lia illa blandula, mollicula, delicatula, relucescet splē ­dore pristino; nunquam nitorem illum, quo caete­ris, quotquot sint, regio­nibus praefulgebat, (me saltem vivo) repetet, aut nuperum decus iterabit. Nec parùm indè tibi gra­tulor, vidisse te Italiam, vi­nulam, comptā, floridulā, nunquam forsan, nisi in­formem visurū posthàc. [Page 98] At contrà, ineffabili mihi maerori eaedem tuae literae fuêre, quòd nullas mearū, quas ad te Genevae, Pata­vijque tum temporis de­gentem destinaveram, ad manus tuas pervenisse in­tellexerim. Non quòd perijsse leves tabellas, aut opeliam conquerar; sed ne immemor tui, aut ca­suum tuorum prorsus in­curius meritò apud te cen­sear; tui, quem (sacra te­stor) non solùm verè, sed anxiè, solicitè (que) amo; & cujus sortem laetam, fau­stamque [Page 99] perennare, aequè ac meam sitio. Tum id etiam impotenter dolui, quòd altum illud ac perui­cax meum silentium, dum crebris tuis, & amantis­simis, toto ferè seculo nil respondisse videar, suspe­ctum me tibi, velut asper­nantem literas tuas, aut leviùs aequo pendentem reddiderit; cùm ego illas (ita me Deus sospitet) te­nerrimo parentis affectu, & exultantis animi laetitiâ (prout meruerint) semper acceperim. Quâ consci­entiâ [Page 100] fretus, & comi illâ tuâ subnixus in dole sortē hanc meā fusiùs non cau­sabor. Consilium tuum Galliam in tempus collu­strandi, caepta studia ut elimes, perficias (que) adpri­mè probo. Sic nam (que) gen­tis linguam edoctus atque mores, habilior munijs obeundis redeas domum. Scis enim quàm nobis ar­ctior jam solito nexus cum eâ natione intercesse­rit, nec modico igiturusui tibi fore, novisse homines, & ab eis invicem nosci. [Page 101] De rebus autem hìc no­stris, nihillaeti habeo, quod memorem. Lenta pesti­lentia Londinum caput rerum denuò invasit; & eò civibus formidolosior, quia lenta. Quippe totâ hyeme cunctabunda, ne saevius aestate proximâ re­crudēscat, omnibus in me­tu est. Quamvis verò sin­gulis huc us (que) septimanis, non nisi sexaginta circiter capita, eâ contagione tacta supremum diem obiêre. At Cantabrigiam nostrā ita totam immiti strage [Page 102] populavit, ut non studiosis tantùm omnibus, sed ipsis ferè incolis viduata lan­gueat. Et succubuisset pla­nè malorū moli, ni effusâ plurimorū charitate fuis­set succursum. Nam à non nullis parochijs Londinē sibus, ducentis plus libris a singulis in solatiū loci ul­trò largitū est; nec minùs 4 mille libris eo nomi­ne congestū esse perhibēr. Ipse interim, pestis noxam ut evitem, rus in praesens me recepil; ubi si me tuis literis solari velis, quod [Page 103] perditè cupio, fac mihi ad Turrim Londinensem in­scribantur, nec vereare, quin illibatae ad me perve­niant. Vale, optime fili, nec minore felicitate ute­re, quàm ex animo tibi optat, paterno tibi affectu devinctissimus

D. Thomae Farnabio.

Virg. ‘ Excudent alii spirantia molliùs aera.’

QUid? aera ut molles­cant? ut spirent? ut marculo sub artificis ani­mantium vultus, tenellam carnem, cutem mollicel­lam, [Page 104] ipsos aerios, agiles (que) spiritus ut aera induant? quis credat? Nempe is ego sum, qui factū hoc olim, & etiam nunc fieri credo, & assero. Quis etenim car­minis an ceps ulteriùs sen­sum exquirat? aut vacuum dicat poetam, qui hoc ce­cinit, cùm te, Farnabi, [...] habeat commen­tarium? te (que) viderit, quod audis, [...], & virilem fabrum? Sic nam (que) est, quam tujuven­ta fingis, formasque, haud ita ullum informe saxum, [Page 105] non semicoctus, semiu­stus later; non tortus, no­dosus, sinuosus stipes; nec ita aes inductile, nec me­tallum contumax arti re­bellat; aut doctam opifi­cis fatigat manum. Ah! quoties ad amussim, libel­lam (que) exigere vaga inge­nia? quoties ferocienti­bus animis circulum cir­cino obducere? & depra­vatas ad normam referre indoles? inque devios mores lineam pertendere? Nec parùm refert, an ex­crescētes scalpro, cultrove [Page 106] demas, an asciâ. Quidam enim durioris animi, vel malleum ferent, mollioris vix tuditem. Et sunt quos dolabellâ perfunctoriè lae­viges, cùm asperiores li­mam dentatam hebetent. Intus dein' & in cute, quae delitescunt vitia, terebello indagare, &—Heu, heu! succumbo vel recensendo tuos labores. Summatim dicam. Nos parentes nu­dam ut ut, materiam edi­mus, plerumque asperam, duram, & inertem. Illam ut tu cudas; artibus emol­lias; [Page 107] habilem virtutibus reddas; ut denique huma­nitatem, scientiam, pieta­tem (que) spirantem praebeas, a te exposcimus omnes: adeò curae, spes (que) metus (que) nostri in te resident. Et quā sim ipse tuâ ope mo­lestiarum vacuus, in clusae hae tabellae testes referant; quibus, eliminari mihi e praecordiis omnem adeò anxietatem videre est, ut totum me genio, & animū incuriae devovisse videar. At harū lenē te censorem & benignum expeto; cum [Page 108] ideò eas tibi legendas mi­serim, ut opprimente te laborum mole, solatioli loco essent, & animi in tempus laxarent nexus. Tantum est (optime Far­nabi) nisi quòd te insuper vivere, ac valere jubeat

Responsum est a viro doctis­simo in modum sequentem.

Dij te omnes pluri­mùm, Deae (que) peni­tissimè ament (Nobili­tissime Burrhe) ita huma­nitate clares ac pietate; qui [Page 109] unus e mille miserias no­stras miserearis; aerumna­biles labores molli affla­mine solaris; qui contrà quā vulgus de ordine no stro censet, nos homines esse autumas, im [...]; qui deni (que) adver­sus nominis nostri depe­culatores clarigatum pro­dis. At (que) ego quidem uti­nā is essem, qui tanti viri de me judicio responderē; nisi affectus is sit potiùs. Verùm sive hoc peccavit humanitatis error, sive ju­dicii fixit constantia, gra­tulor [Page 110] mihi velfortunam, ut humaniter errares; vel officiū, quo aliquâ ex parte demereri potuerim, uttibi constares, me (que) judicares virilem fabrum, qui spi­rantia molliùs aera possem excudere. Ego sanè ex quo ad metalla, & latomias damnatus, nomen dedi ad insulas aericrepinas, jam (que) aetatem integrā (siquidem probè eam metiuntur, qui sex lustris circumscribunt) in Aetneâ hàc officinâ de­sudavi, Deus bonē qui­bus laboribus peperci? [Page 111] quid reliqui feci, quo artē quam mihi exercere ne­cesse erat penitus callerē? Ne (que) sat habui tautùm in fornace taurinis follibus ventos premere, dum cru­do de pulvere venas fer­ventis massae stringerem; non ad incudem tenaci forcipe versari; stricturas, bracteas, laminas, ex aere, dum fluit auri rutulantis aemulum, sub marculo cudere; non vultus ducere; ungues exprimere; imitari aere capillos; non deni (que) limae dente, coeli acumine, [Page 112] torni rotâ, polire, sculpere, laevigare; aut etiam Cam­panum a Delio, Delium a Corinthio dignoscere; nisi etiam (absit dicto invi­dia) Minervae adminiculo subvectus, igne è Solio Jo­vis subducto, statuas for­marē, animarem. Ita non sine causâ [...] dixeris [...] quorū renascens in poenas jecur tondent vultures [...], Cum igitur.

Et liceat mihi etiam hoc addere, tibi non minùs ca­vendum ab his vulturiis; imò etiam magis. Nam (que) si adfigatur Prometheo la­nius simplex, quod finxe­rat statuas; tibi credo ad­judicabuntur gemini, qui tam affabrè & graphicè ef­finxeris Promethea. Sed quid hoc? Adeòne repen­tè [Page 114] a carcere tribunal con­scendi? ex vincto supplici, judex gravis? Sit modus & insolentiae; & (quia me­tam, non ultra, fixit pagi­na) Epistolae. Cujus ta­men excusarē moram, & languorem; atque impu­tarem nuperae cladi, he­sternique officii tristi mi­nisterio, nisi malè omina­ta verba procul ab his li­neis esse voluerim; qui­bus tibi (vir clarissime) sa­lutem, vitam, fausta, laeta­que omnia voveo. Vene­ratus itaque sacrū eruditi [Page 115] pectoris tui Templum, te­status, juratusque gratum, & ad omnia officia para­tum animum, sum, ero aeternùm

Ludicras illas quas misisti literas, etiam dum detineo redditurus quàm primùm contigerit legendi hora laetior, & sua.

Viro summae eruditionis, ac virtutis, Henrico Spil­manno Equiti Aurato.

QUi tibi has literas defert, filius meus est, & natu maximus. Is musarū sacris initiatus, ut insistac caeptis, & a criùs per tendat, sūmis mihi in votis est. Quod si contingat, exi­miam ei posthac voluptatē indè futuram scio, si te rei literariae Mystagogum, & virum hujus seculi pal­marem, novisse, saltem vi disse, gloriari poterit apud [Page 117] posteros. Nam ut ferri ad Magnetem ratio est; ita & nos, nonnihil nobis arro­gare solemus è doctorum contactu. Et velim insu­per, ut egregia virtutum, ac doctrinae exemplaria noscere, noscendo vene­rari, ac sequi discat. Eccū tibi at canum hujus legati­onis sensum, & consilium; quamvis colorem facto indè dedi, ut is, quod in me nuper recepi, solveret­nimitum, tibi has Ordi­nationes quas memoravi, meâ vice exhiberet ut (que) [Page 118] oratum te iret, si jam de­sijsset usui tibi esse Index meus Parlamentarius, eūmihi restituendum cura­res. Sin diutiùs penes te servandi causa fuerit, libe­rè ad satietatem us (que) frua­ris licet. Siquidem pro summo mihi honore ha­biturus sim dum vixero si quicquam ex meo, illi cumulatissimo sciētiae tuo acervo addere valeam Vale, Vir spectatissime, cui fausta omnia preca­tur

Illic ò meis it a respondit vir humanissimus.

S. P.

RApuêre me tuae lite­rae, splendidae adeo, & politae, ut vix audeam quid rescribere. Labe ta­men non carent, tuâ de me sententiâ (pace dixerim) malè collocatâ. Sed exi­miae vestrae humanitatis est, sic amicos colere, me (que) in eorū numero recitare. Eas verò gratisfimè acce­pi, sed in primis deferentē [Page 120] Ascaniū tuum; cujus laetor amicitiâ, & patriis (opto) niteat virtutibus. Tradidit ille mihi libellū à te alte­rum, cùm acceptum priùs non restituissem▪ nec (in­dulgente vestrâ patientiâ) restituam in praesenti, bre­vi autem faciam (volente Deo) tuique & tuorum semper tenebor studiosis­fimus.

Eximio viro D. Guilielmo Elphinstono Pocillatori REGIO.

NAm quid dissimu­lem? perijt, radici­tùs perijt ille meus inge­nuus pudor; stamenque & subtemen verecundiae, cui pernox & accubuus in hanc usque aetatem tex­endo incubui, crepant, dis­siliunt, & pessum eunt. Ex quo enim Majestas illa placida; illa Augusta co­mitas; [Page 122] ille, ille Rex, si quis mortaliū alius, sui potens, ac Dominus; cujus dicta, facta, posteris non inter ex­empla modò, sed leges erunt: Ex quo summus ille faustitatis nostrae flos, & Princeps, non submo­vere me delubro suo, sed admittere venerantem; adspir are votis; imo (quod vix compos mei prae gaudio refero) apinas meas, quis quilias que lau­dare, magni facere; ex co temporis momento caepi depudere; clarè dico, de­pudere [Page 123] caepi; & torve incedens, visus sum mi­himet conculcare supe­ra, infera, medioxuma. Nec paupertinum quic­quam, quale humilem soccum decet, loquor, aut spiro; sublimem in­duo cothurnum; & ita ovanti passu omnia con­tero, quasi delumbatum irem mundi-bajulum ip­sum Atlantem. At at: me lutum inscitè mixtum! Ergone mihimet quicquā meriti imputari, quòd Brittānicum meum Mare, [Page 124] caligine informe, suis lu­strare radiis, ac vultùs in­fluentiâ sospitare, clemens Princeps ultrò dignatus fuerit? Dij vostrā fidem! ut ego illas meas invenus­tas chartulas, vix dum Vulcano dignas aestimem; non ut pulvinar attingant summi Jovis. Quamob­rem repētinâ illâ mei gau­dij solutus ecstasi, redeo tandem ad me misellulū; & quodcun (que) me patrē, authoremve advocat, pu­sillum id esse, torpens, suc­ci salis (que) expers scio, & fa­teor. [Page 125] Nempe haud secus egisse mecum excelsam Regiā Majestatem, quàm ut solent magni Principes, qui tantùm abest, ut pu­miliones, ac nanos arce­ant, aut dedignentur; ut sibi oblatos laeti accipiant, & blandâ (capitones sint licèt, membris (que) incōgru­is) demulceant manu. Tu­am fidem testor (clarissi­me Elphinstone, Aulicorū doctissime, & integerri­me) si post lectū à te hunc meum Maris libellulum (& ne graveris legere, im­pensè [Page 126] à te Peto, at (que) obse­cro) quicquam in eo, fi­dum conatum praeter, ac bonam mentem appareat uspiam, quod vel aspici a tanto Rege mereatur. E­quidem exclames scio, O verborum salebras! O re­rum indigestam molem! dignam scilicet

Ita, ita certè est, nec sub­ire renuo, si quid possit de istis meis dici depressiùs. [Page 127] Verùm tu is es homo ho­minum comis, benignus, candidus, cui tutò quale quale hoc meum si [...] [...] committam licet; se­curus ut me lapsum eri­gas, saltem amantem te, & colentem non despicias. Et ut felicissimè vivas, ac valeas precatur

D. Joanni Maplett.

CAve pecces, Domi­ne, tardigradas has­ce censendo literas, aut­testudineo [Page 128] exaratas cala­mo, quòd post tot elap­sos menses segniùs tuis respondeant. Fuêre nem­pe illae ipsae tuae in causâ, adeò affabrè, adeò venu­stè scriptae, ut torpenti mihi jam olim hâc litera­rū in palaestrâ, & scriben­di desuetudine residi, vel aetas integra deposcenda, si congruè tuis respondere vellem. At novi modesti­am tuam; qui antè consci­entiae, quàm famae consu­lis. Dicam tamen, vel cū periculo offensionis. Cur­sim [Page 129] sic scribis, ut nemo consultò comptiùs. Caete­rùm massam informem, quam tibi cudendam tra­didi, (filium dico meum rudem crudū (que)) pulchrè à te excusam accepi, inge­nuis (tuis scilicet) signa­tam moribus; nec politio­res expetam, modò caeptos servet; uti futurum spero; ut (que) se dignam praestet tu­is laboribus, quibus in aeternum se devinctum fatetur

Literae doctissimi Viri qui­bus suprà responsum est, talesfuère.

HAbe tibi amplexibus commendatum pa­ternis Depositum grande, quod reddi postulas: quā ­tâ potui vigil custoditum diligentiâ, quanto (que) ami­cum deceret, studio & moerore dimissum. Si sea­tere animum ubere, & lae­to proventu literarū non [Page 131] persenseris multus expe­ctator; minùs (que) excoli, quàm ut imaginem tuam & simulacrum referat; ad­hùc plantam scias, & Ly­caeum leviùs salutâsse ae­quus aestimator: fovisse tamen nonnulla Artis in­fusa semina, ex quibus quasi in herbâ factus est tuus, qui etiamnùm pro filio dignoscatur, aliquo saltem ex indicio, & rudi­ore signaturâ. Assimilabis tibi per exemplum tuum, minùs accuratè effigiatū: cui, Dij boni, Athenaeum [Page 132] nostrum, sui (que) ipsius in­dustria faeliciùs prospexê­re, quàm ut planè tui dis­similis evaderet. Huc spectabat torquendi lin­guā in sermonem Roma­num, & ad majores verna­culis conatus fingendi, junctus in utro (que) nostrûm (qui tum efferbuerat) ar­dor: parti deindè libri, de­signata exercitia, lecti cō ­sortes tanto sini accōmo­di; ut viris, libris (que) institu­tum, ad colloquendum in­struerēt libri, viri (que) ad le­gendum vicissim provo­carent. [Page 133] Ut enim societatē Germanorum (cui addi­cebatur saepè) sustineret, qui terrarum orbi nunc etiam latinè imperant; peregrinantur, mercantur latinè; sobrij latinè ructāt, poti vomunt: nisi forsan adduxisset conforme os, & consona labella? Huic loquendi accessit, tùm re­ctè sentiendi, tùm pulchrè agendi opus. Nam adjun­cta cùm primis Logica, & degustata Morum do­ctrina sese immiscuêre: quae caverent, ut sibi sem­per [Page 134] praesens discipulus, & immotus, nusquàm non­consisteret, nusquam aut inter dissertandum aut vi­vendū ruere Genium, aut vinci pateretur. Adeò non cruciatus inter & angores, Tuî charū parturijpignus, per oblectamēta potiús, & voluptates imbuta, redit ad te capax indoles, quam ipse ingenueras. Molestias creabat unicè, pro Merce­dis amplitudine docere, & inopi in Musaeo munifi­centiae Tuae parem cathe­dram invenire. Veniam [Page 135] rogo, ut de impensis Filij novissimis, proximis aga­tur literarū vicibus. Nunc enim voto tantùm vacat, ut inter peritos Iaris, sciēs, pollens (que) floreat; leges ip­sas (quod regium est) sibi subjiciat; nodoso itidèm, & tortuoso in labore, sū ­mum animi malū (quod non semèl ex Academiâ monebo) & ingeniorum pestem, [...] evitet.

Insignium Armorum Musaei Minervae dedicatio.

TIbi D. Francisce Ki­nastone Eques aeter­nùm colendè, Sacri Pala­dij, Patrimae (que) Virginis Protomystes! Vobis (que) Ed­ovarde Maye, Thoma Hunt, Nicolae Phiske, Ioannes Spiedel, Gualtere Salter, & Michael Mason, Flami­nes Deâ pleni & mystici Artium liberalium roris Promicondi: Vobis ut [Page 137] faustum, felix (que) cedat, uti & Patriae, grande hoc, & pium, quod molimini opus, Ioannes Burrhus Fe­cialium Anglorum Pri­mas, summis votis expe­tit, & optat. Atqui aram Deae Minervae immuni manu adire, aut colere, cùm nemini fas arbitrer; sinite, vos Arcanorum Au­spices, ut (pusillum licèt▪ perenne tamen) hoc do­narium, sacrarum Aediū Palladis adfigam limini: Scilicet

[Page 138] Scutum de Argento, cum binis Zonulis undu­latis de Azuro; & in Capi­te Scuti, ejusdem coloris Librum, duobus tectum Ensibus de Argento, cum Capulis Aureis decussa­tim collocatis. Pro Cristâ super Galeam, & Tor­quem de Argento, & A­zuro Sagittarium. Dextro autem Scuti cornu a Sire­ne sustentato; Sinistro a Satyro; cum Symbolo hoc subscripto. NIHIL INVITâ MINERVâ: prout clariùs margo exhi­bet. [Page 139] Quod quidem Scu­tum, caetera (que) suprà me­morata, Ego Joannes Bo­rough Eques Auratus, ali­às dictus Garterus Princi­palis Rex Armorum An­glicorum, Regenti Mu­saei Minervae, & professo­ribus Artium Liberalium in eodem, tam praesenti­bus quàm futuris, dedi, concessi, & confirmavi; ac virtute Officij mei do, concedo, & confirmo in-perpetuum. At (que) ut ratū hoc habeant posteri, Sigil­lum Officij mei huic prae­senti [Page 140] Syngrapho apposui, nomen (que) meum propriâ manu exaravi. Datum Octavo die Augusti, Anno regni Serenissimi Princi­pis Caroli, Dei Gratia, Magnae Britanniae, Fran­ciae, & Hiberniae Regis, Fidei Defensoris &c. un­decimo. Anno (que) a Chri­sto Redemptore nato, 1635.

Rescripsere viri clarissimi in hunc modum.

DOnarium tuum (E­ques Nobilissime) [Page 141] verè regium, Deae Miner­vae sacrum, nos ejus Alū ­ni, eo animo, eâ (que) obser­vantiâ accepimus, ut gra­tes persolvere dignas, cer­te munus sit non solùm Minervae ingenio, sed summâ Mercurij facundiâ imò potiùs tuo proprio eloquio. Idcircò illud tanto in honore habemus, ut (salvâ tuâ modestiâ) non aedium Limini, sed Antico, aut superliminari Musaei, quod affigatur, tanquam summum aedi­ficij decus & ornamen­tum [Page 142] merito censeamus. Accepimus etiam dextrū illud omen, quod sum­mus & inclytus Rex Ar­morum, Deae Bellonae primus fecit, virgineam (que) ejus arā stylo suo ac utissi­mo inscripsit; & rasum ejus pinacen, Encausto suo pulcherrimo decora­vit. Enimverò, Diva jam habet, quod glorietur, cū inter sua Armilustra, te Flamine Diali existente, Athenas suas, olim diru­tas, non solùm è ruderibus resurgentes, & rediviv as [Page 143] credat, verùm etiam illas tuis Armis munitas, tuis Insignibus ornatas adspi­ciat. Nos prorsus impares sumus huic tantae tuae mu­nificentiae; qui nil praeter affanias retribuere possu­mus, cùm certè Arrugia non sit praemiū pro meri­tis tuis satis amplum. Ve­runtamen hanc debitam gratitudinis nostrae, atque spontaneam agnitionem, laetâ fronte non dedigneris accipere, tanquā Arrham in praesētiâ datā, futuri, & majoris honorarij. Interim [Page 144] quāvis aliquiè nostris de­siderantur, qui ad tempus Urbē egressi, tamen eorū manus habe, qui sub Cor­dis Aposphragismate, se­vovent, & signant